Hoi allemaal, na ruim 3 weken met de Zwarte Magie zijn er weer avonturen te melden.
Waarschuwing: veel foto's!
De laatste tijd begin ik haar steeds beter te kennen en ontdek ik steeds meer details die mij verrassen, verbazen en soms doen bibberen. Dit laatste vooral omdat mijn "Lupo mit vollausstattung"
leider nicht so völlig ausgestattet ist wie erwartet. Wat dan? De stoelverwarming die erin hoort te zitten, blijkt tussen 2003 en 2014 te zijn verdwenen. De bestuurdersstoel is een kaal exemplaar zonder stoelverwarming. De passagiersstoel daarentegen heeft wél stoelverwarming. En ook een airbag. Van die stoelverwarming is echter het zitvlak defect. Hmmm...
Na enig zoekwerk heb ik op kleinanzeigen.ebay.de een luxe rood/zwart interieur met stoelverwarming en airbags gevonden. Compleet met 4 hoofdsteunen. Mooi werk. Klein puntje: het setje lag in Berlijn. Volgens Google Maps is dat bijna 650 km van hier. Hmmm... Om die rit een beetje zinvol te maken, had ik op het forum een oproep geplaatst voor het meenemen van spullen op de route. Dat was niet voor niets, in Magdeburg kon ik een setje velgen meenemen voor een van de jongens hier. Daarnaast had ik een setje uitklapraampjes gevonden in de buurt van Berlijn. Het nuttige met het aangename, je weet wel.
Om die rit nog nuttiger en aangenamer te maken, heb ik mijn rit gepubliceerd op
http://www.blablacar.nl met de mededeling dat ik maar 1 passagier met weinig bagage kon vervoeren. Blablacar is een van oorsprong Frans initiatief om autoritten te delen tegen een geringe vergoeding.
Ik had niet verwacht dat er veel animo zou zijn voor een enkeltje Lelystad-Berlijn, maar niets was minder waar. Binnen een paar uur had ik een reactie van een Duitse student in Amsterdam die met mij mee wilde rijden! Klein probleem: ik wilde om 3 uur 's nachts vertrekken en om die tijd rijdt er geen trein tussen Amsterdam en Lelystad. Dus heb ik afgesproken hem maar in het Amsterdamse op te halen. Zo gezegd, zo gedaan.
Vertrek uit Lelystad terwijl de stad nog in diepe slaap gehuld was. Dat gold ook voor mijn fotografiekunsten.
Het Shell-station, vlak voor het opdraaien naar de A6.
Op weg vanuit Amsterdam over de A1 richting de Duitse grens.
Duitsland, de eerste lichtstralen doen hun best de duisternis te doorbreken.
Dit kussen had ik meegenomen om mijn lading wat extra te kunnen beschermen, maar bleek ook uitstekend als kussen te functioneren. Hier een plaatje van mijn passagier Henrik in de ochtendschemering. Geen gebrek aan comfort aan boord van de Zwarte Magie.
Onderweg kregen we een buitje.
Close up van de druppels.
Volop bewolking op dit deel van de heenreis.
Langzaamaan begon het op te klaren. In de verte.
Afslag Wolfsburg. Welk bedrijf zit daar ook alweer?
De eerste stop: Magdeburg. Hier had ik afgesproken met een Duitssprekende meneer om een setje velgen op te halen. Ja, hij sprak Duits. Maar dan van het soort dat ondertiteling nodig heeft - ik verstond er geen letter van over de telefoon, maar gelukkig bestaat er nog zoiets als SMS'en. Oef!
Intussen was het zonnetje doorgebroken en reed ik vanuit Magdeburg verder richting Berlijn. Henrik had geen idee van de tussenstop in Magdeburg en sliep lekker verder.
Op de route kwam ik veel bruine borden tegen. Ondanks dat de Autobahn naar het oosten redelijk saai oogt, zijn er veel cultuurhistorische zaken te zien in dit deel van Duitsland.
Iets met wolven.
De wolven komen dichterbij.
In de buurt van Berlijn!
Conform bevindingen van de goeroes op dit forum, past een compleet interieur in de kofferbak van een Lupo. Dat wil zeggen, 2 voorstoelen en een achterbank. Als je dan ook nog 4 dikke velgen met banden plus een koffer erbij moet frommelen, dan heb je een uitdaging. Met de welwillende hulp van de verkoper van het interieur (top klasse kerel) hebben wij tot 4x toe alles uit- en ingepakt. Uiteindelijk zat alles erin. Er kon werkelijk geen schroefje meer bij, de spullen zaten tot tegen het dak!
Proppen, proppen, proppen.
Twee dagen voor mijn vertrek naar Berlijn kreeg ik via Blablacar een e-mail van een Nederlands stel die met mij wilden meerijden van Berlijn naar Amsterdam. Zij hadden mijn ritomschrijving kennelijk niet gelezen, want er stond duidelijk in "ruimte voor 1 passagier". Voorgaande foto behoeft geen verder betoog aangaande de beschikbare ruimte voor eventuele extra passagiers. De terugweg zou dus solo gaan plaatsvinden.
Tenminste, dat dacht ik.
Ruim voordat ik in Berlijn was aangekomen, kreeg ik een telefoontje van een Engelssprekende dame die met mij mee wilde rijden naar Amsterdam. Zonder extra passagiers. "prima, is goed, waar moet ik je oppikken?" Dit bleek een paar kilometer verderop te zijn. Perfect!
Aankomst in de stad Berlijn. Duidelijk zichtbaar is de zendmast/radiotoren...
...en de artistieke muurschildering.
Zomaar een wegwijzer naar de Potzdamer Platz.
De Potsdamer Platz is een van de bekendste pleinen in het centrum van Berlijn en tevens een belangrijk verkeersknooppunt. Het plein is genoemd naar de nabijgelegen stad Potsdam. (bron: Wikipedia)
Na het afleveren van mijn passagier Henrik kwam ik wat typisch Berlijnse kasseien tegen. Hobbel de bobbel, maar niet half zo erg als de kinderkopjes die ik moest trotseren bij het ophalen van het interieur. Daar heb ik helaas geen foto's van kunnen maken, die weg was werkelijk onvoorstelbaar hobbelig!
Deze is voor MetallicatTim.
De Engelssprekende dame bleek de Italiaanse studente Federica te zijn, die regelmatig tussen Berlijn en Amsterdam pendelt. Hierbij maakt ze goed gebruik van Blablacar, wat volgens haar stukken gezelliger, sneller en goedkoper is dan het openbaar vervoer.
De volgende stop was ten zuiden van Berlijn om de uitklapraampjes op te halen. Nou zat ik al propvol, toen kwam er ook nog een rode koffer bij (tja, vrouwen... het is een vooroordeel maar ze nemen graag veel mee!) en toen moest ik nog ergens die raampjes tussen zien te prutsen. Laat ik het er maar op houden dat dit uitdaging 2.0 was. Maar ze gingen erin!
Nog meer propwerk.
Op de terugweg richting Amsterdam bleek mijn passagiere Federica graag foto's te maken. Fraai plaatje van de avondzon achter de wolken.
Nog een keer de zon die zachtjes voor ons uitvliegt naar het verre westen.
Deze is voor de Opel-kenners: ieder jaar wordt in Oschersleben een kolossaal Opel-treffen gegeven met vele duizenden bezoekers.
File onder de ondergaande zon.
Terwijl de zon haar laatste stralen over ons uitstortte, lostte de file eindelijk op.
Nadat de zon achter de horizon was verdwenen, pruttelden wij rustig verder richting Nederland. Na het passeren van wat wegwerkzaamheden begon de auto steeds meer lawaai in de aandrijflijn te maken. "allemachtig, daar gaat mijn motor" dacht ik. "Ben je lekker mee, tegen middernacht ergens langs de Autobahn". Omdat stoppen op de vluchtstrook geen goed idee leek, ben ik doorgereden naar de eerstvolgende ausfahrt. Hierna ben ik gelijk op een parkplatz gestopt om polshoogte te nemen. En ja hoor...
Lupo's met de accu in de achterbak zijn uitgerust met een schitterende luchtpomp en een busje bandenschuim. Geen reservewiel, geen krik, geen gereedschap. Maar als je een slordige 5 kilometer met een lekke band hebt gereden, helpt zo'n busje schuim ook niet meer. Al helemaal niet als blijkt dat je geen busje schuim bij je hebt!
Geluk bij een ongeluk: ik had niet één maar 4 reservewielen aan boord! Het enige wat ik nu nog moest hebben was een krik en een wielmoersleutel. Dat is het moment dat je de heer op je knietjes dankt voor een ANWB-lidmaatschap met hulp in het buitenland. Binnen een uur was de ADAC ter plaatse om het wiel te wisselen. Top!
Hierna konden wij weer verder richting het inmiddels niet-meer-zo-zonnige Amsterdam. Ook nu bewees het kussen weer zijn diensten.
Rond kwart voor vier in de ochtend reden wij na een wat bewogen maar verder veilige reis Amsterdam binnen. Federica was helemaal blij en wenste mij nog een goede reis naar huis. Ciao bella! Een kleine 3 kwartier later was ik na ruim 24 uur sturen weer in Lelystad. Moe, voldaan en een kleine 1.600 kilometer ervaring rijker. Wauw. Jammer was wel dat ik de dezelfde dag om half 9 weer op mijn werk moest zijn. Dat ging, eeuuhh, een beetje moeizaam.
Hierbij nog een kleine indruk van wat 5 kilometer doorrijden met de binnenkant van een autoband doet.
Het karkas van de band is duidelijk zichtbaar. In Duitsland pompte de ACAD-man deze band bij wijze van test een klein beetje op en onmiddelijk onstonden er dikke bulten op de wang. Levensgevaarlijk om daar nog iets mee te doen. Brrr...
Mocht iemand nog interesse hebben in een Michelin met 6 mm profiel, dan moet je niet bij mij zijn!
Tot ziens!
Niek
